pandemia (4)
de wolken drukken op de stad
alweer verdwijnt het licht
en langzaam gaan de luiken dicht
die men pas kort ervoor geopend had
de oude stad pandemia verstilt
want straten zwijgen,
op het plein verwaait verloren blad
de wolken drukken op de stad
maar dan!
de droge bedding van ‘de tweespalt’
stroomt weer golvend vol,
de hoofden draaien dol
het lijkt of groepen tegen groepen staan
de houders van de wetten zien het met verbazing aan
het komt tot spuwen,
slaan
de mensen lopen
- leuzen roepend -
achter vlaggen aan
de wolken drukken op de stad
‘de tweespalt’ stroomt weer golvend vol
‘pandemia, pandemia,
men schrijft ooit nog een lied
(voor bij het vuur)
verhalend van de oude stad pandemia,
haar vol verleden en haar schraal verschiet’
© ton de gruijter
