denk jij er wel eens aan?
dat ik jou ooit, die nooit te komen dag
toch aantref, marmerkoud, gekist,
omringd door bloemen, want daar hield je van
(en ik ook, maar alleen als jij ze schikte
in de vaas waar jij van wist
- altijd, altijd – dat daar de bos het best in stond)
en dat ik na het lopen van de stoet
niet weet wat ik nog zeggen moet?
of dat jij ooit, want dat kan evengoed
mij aantreft, albastwit,
de wangen zwijgend rond het strak gebit
(en nee, geen bloemen, maar muziek!
muziek die nooit zo klinken kan
als ik haar horen zou,
dus stil is ook akkoord,
maar dat ik jou geen stilte wens)
toen jij ooit zei ‘ik hou van jou’
toen was de wereld ons!
de liefde toont een duist’re kant
nu z’ in de herfst is aanbeland
je schikt een nieuw boeket
en ach, wat staat het mooi
© ton de gruijter
