postzegels!

ik vond het een hele eer, toen gijsbert van den akker vroeg of hij afbeeldingen mocht gebruiken om postzegels te maken.
naast verschillende afbeeldingen uit de serie 'woordenwisseling met nieuwegein'
koos hij ook de cover van de bundel 'stadsparabelen'.
ik weet het natuurlijk niet zeker, maar mijn gevoel zegt me dat dit nu de eerste dichtbundel is met een eigen postzegel.
ik ben er opgewekt van.

informatie over gijsbert: https://www.ad.nl/utrecht/84-jaar-en-nog-altijd-in-postzegelkraam~a8c0bcb4/ (artikel uit 2009)
informatie over 'stadsparabelen': https://tondegruijter.blogspot.com/2019/04/warme-reacties-op-stadsparabelen.html
informatie over nieuwegein: https://woordenwisseling-met-nieuwegein.blogspot.com/

misrekening

zij waren hindes,

dartel en lenig in hun pas

met losse jurken

waar geen zwaartekracht voor was

en ook hun haar had eigen wetten

het was toen zomers eeuwig waren

en tijd kwam voort uit overvloed

omdat zij wijzer leken hadden wij geen moed

maar ach, de tijd kwam voort uit overvloed

wij waren honden,

speels en lomp,

trouw happend naar de ballen die we misten

ons onbeschaamd gekwispel deed vermoeden dat wij wisten;

‘ooit komt dat moment, dat zij ons zien’

en ergens hebben wij niet opgelet

want weer zijn zij de hindes,

met nieuwe zielen,

dartel en lenig in hun pas

en daar de zomer eindig was

zijn wij als oude honden,

uitgespeeld en uitgeraasd

die slaperig, verbaasd,

de bal zien komen en weer gaan

© ton de gruijter 

de onfatsoenlijke klerk

zij stipt de lippen aan met verf

haar mond kleurt langzaam rozerood

wat rouge op de wang

haar haar krult gul en lang

en haar gebit is blikkerwit

nog nergens toont zich al een vroeg bederf

haar rok sluit aan en toch net niet

een ruchesbloes, die haast te dansen lijkt

(op een onhoorbaar lied)

en heel haar lenig lichaam prijkt

op hoogtes waar geen ander op kan staan

zo tooit ze zich

ze tooit zich mooier nog dan ooit tevoor

ze krijgt een zinnelijk gevoel van binnen,

ze zou zo honderd harten winnen

maar ach, dat wil ze niet

tevredenheid met wat ze ziet

is al wat zij beoogt

en hij, de jonge klerk,

komt amper toe aan werk

wanneer haar geur al door de deur

nog eerder dan zijzelf de zaal opfleurt

en oh, zijn blik verraadt

dat zij hem zeer behaagt

met dat waarin zij feilloos is geslaagd

zijn fluistering

‘ze zou zo honderd harten winnen’

geeft haar een onrust, diep van binnen

onthutst verlaat zij weer de zaal, ontdaan

door wat zijn ogen aan haar doen

‘gemis', zo meent zij ‘aan fatsoen’

© ton de gruijter 

pandemia (2)

in d’ oude stad pandemia

verschijnt het volk nu weer op straat,

de vensters laten luik na luik

’t is of de stad de ogen opent

’t is of de stad weer praat

al dagen vindt men geen gestorven vogel

het gasthuis, ooit te vol, drupt leeg

de wolken lijken goedgezind

de ziener zegt ‘er zweeft geen kwaad meer door de wind’

nu schenkt de tapperij weer zware wijn en donker bier

voorzichtig neemt men deel aan het vertier

er wordt gedanst

er klinkt muziek

de chirurgijn is vrij,

zijn kruiden hoeft men niet

en in het godshuis wordt gebeden

voor elk die heeft geleden

een man, op lippenvocht belust,

ervaart een vreemde tinteling

nadat hij heeft gekust

(voor het eerst sinds lang)

met een willekeurig lieveling,

want die verschijnen ook weer op het plein

een enkeling bespeurt gemurmel in de lucht

het is onhoorbaar haast,

zo zacht

hij denkt;

‘het lijkt wel of de drommel lacht’

‘pandemia, pandemia,

men schrijft ooit nog een lied

(voor bij het vuur)

verhalend van de oude stad pandemia,

gelegen aan de randen van de streek

de stad die d’ ogen open deed

en tegelijkertijd ook sloot,

iets wat tot dan onmoog’lijk leek’

© ton de gruijter