wees een stem

 wees een stem

luister,

hier zit alles in,

dit is liefde en verlangen,

de dood, de angst, de hoop

en dit is tranen op de wangen

dit is afgunst, drift en zin,

dit is de lach,

luister,

hier zit alles in

dit is een stad met al haar kleur

een herinnering aan straten

en ooit geziene velden

vol van bloeisel en van geur

en dit is hoe een huis kan klinken,

het geluid van ritselblad

de lucht van zomerbries

de smaak van kussen

hier zit alles in

dit is magie, melancholie en euforie

en nooit komt het zo binnen

als omkleed met melodie,

gedragen op akkoorden

omringd door nog meer woorden

verdeeld in zinnen

is dit vervoering en ontroering

hier zit alles in

wees een stem

en geef dit door

want hier zit alles in

wat ik niet zeggen kan

ontleed het,

kneed het,

smeed het tot een nieuwe klank

wees een stem

en geef dit door

wees een stem,

wees meer, een groep, een koor

en geef dit door

hier zit alles in

© ton de gruijter

de riem

 

de riem

hij haakt de broekriem dicht

die vroeger met drie gaten minder kon,

maar dat was voordat dát begon

wat duurt en niet te stoppen lijkt

de riem verhaalt wat niet meer is,

een leren reep geschiedenis

en hij herinnert zich zijn spierkracht niet,

zijn lef, zijn onbezonnenheid, zijn lach

hij vraagt een eerder niet gekende god

of hij zijn ziel weer hebben mag

© ton de gruijter

ze kent de weg naar huis

 

ze kent de weg naar huis

zij drinkt haar glazen,

één, twee, drie

en zij wil graag een ander kussen

die drift beklemt haar even,

om het even wie

maar met de fles op tafel

en nog meer op de toog,

met de geluiden om haar heen

- de muren druipen van muziek-

er wordt gedanst, gezongen,

zij drinkt alléén

ze wil wel graag een ander kussen

maar hoe komt ze daar nog tussen?

ze drinkt haar glazen droog

en sust de lust,

de dorst van lippen, tong en mond

de dag is rond

ze kent de weg naar huis

en zoekt de woeling in haar rust

© ton de gruijter

het niet gevonden wonder

hij heeft de vingers

wat gespreid

en licht gekromd

want zo kan hij een wonder vangen

zegt de stem

die uit de hemel komt

maar dan passeert een meisje,

op een fiets

ze komt uit niets

ze trapt naar niets

wat is het meer

dan slechts een ogenblik,

meer is het niet

en toch kan zij vertellen

van het geluid van de fanfare

dat nog langzaam van de vensters glijdt,

maar doet het niet

alleen de regendruppels ziet hij zakken

het is weer tijd

want langer duurt het niet

hij hoort het ruisen van de moeder

tot wie hij veroordeeld is

en ruikt te zwart getrokken thee

het meisje heeft het niets bereikt,

zo dicht bij waar hij woont

© ton de gruijter

een oude dag

 

steeds kleiner wordt de ruimte

toch is het moeilijk jou te vinden

want jij bent ijler dan voorheen

en er is minder licht

ik weet het antwoord nu 

op alle ooit gestelde vragen,

zoals

waartoe iets dient

of

hoe iets moet

maar niemand stelt ze nog

omdat geen één er nog toe doet

steeds kleiner wordt de ruimte

er is minder licht

dus meestal zwijg ik

maar soms ben ik toch bang

en dat vertel ik jou

en jij kunt mij al lang

-goddank-

niet meer verstaan

steeds kleiner wordt de ruimte

ach,

wat is de richting hiervandaan?

© ton de gruijter

interbellum

 

ik maakte een aantal jaren teksten die door scholieren werden voorgelezen bij het monument voor de gevallenen in jutphaas.

nog even en we staan weer stil bij oorlogsslachtoffers. 

nog even en we bewegen weer op het ritme van de vrijheid. 

ingetogen en uitbundig. 

een goede, waardevolle traditie, nooit hetzelfde.

en nu, nu is het anders.

ik wens u oprecht toe dat u langdurig en intens vrede mag voelen.

ook naar de ander toe, ik hoop dat u goed voor en tolerant jegens de ander wilt zijn.

‘vrijheid geef je door’ is het motto.

laten we dat doen.

nu zijn we ons meer dan eerder bewust van de breekbaarheid van vrijheid.

meer dan eerder ook ben ik bezorgd.

interbellum

denk jij dat wij ooit net als zij

in tijden van een losser rede

bereid zijn om in naam van vrede

ook op te gaan in razernij?

dat jij en ik, bepakt, gehelmd

de lieven kussen, weg marcheren

om wat ondenkbaar is te leren

terwijl een roes het hart bedwelmt?

je lacht en denkt ‘wij zijn nu vrij’

dat dachten zij ook in ’t verleden

een zwaar beseffen pijnigt mij

zij waren ooit toch net als wij

ik vrees de wegen te betreden

dus bid ik god ‘sta ons dan bij’

© ton de gruijter

(dit gedicht is opgenomen in de bundel ‘een schommel treft geen blaam’)

het huis dat jou omhult

gelukkig liggen hier de klinkers scheef

zodat de knikker liggen blijft

in een oud geworden regenplas

de plotse zon laat jou het zeilschip zien

dat drijven wil, misschien,

maar jij vermoedt een wormgat in de romp

het meisje met de blinde ogen

merkt niet dat jij haar vingers

op hun dikte weegt

omdat een stomp, op maat gemaakt,

'het zeegat uit' betekent

een wolk verwoest het beeld

je pakt de knikker op, verveeld,

en hoort het klappen van de deur

je voelt het zuigen van de gang

je ruikt de generaties van het huis

dat jou, weer huilend nu, omhult

© ton de gruijter