bladzij

 bladzij

al tijden lijkt het of het pad versmalt

en nergens is een weg,

die leidt naar rechts of links

mijn tred voelt na de mist opvallend licht

ik hoor geen vogels meer

ik vraag een vrouw of er een keerpunt is

zij kijkt mij vorsend aan en zegt

‘je bent te zwak’

ik voel mijn onvermogen

en in haar ogen glinstert

mededogen

hoe vreemd, dat ik mijn rust hervind

er murmelt zacht een fluisterwind

de god van hier zegt ‘ga’

de god van daar zegt ‘kom’

het ritselt even achter mij,

ik weet waarom

iets slaat mijn bladzij om

© ton de gruijter