mijmerplein

mijmerplein

zo’n pleintje ligt ineens door groen omarmd

alsof de straten hier bewust wat ruimte lieten

voor een mijmering;

dat door de muren van het oude huis

een vreemd gezin gehuisvest wordt, verwarmd

en dat hier, juist hier

in de grond

het lichaam ligt

bijvoorbeeld van een jong gestorven luitenant,

- zo kwetsbaar ondanks helm en knopen en een sabel in de hand -

die nooit heeft hoeven hopen

op een dans met toen nog niet geboren meisjes

zo’n pleintje fluister zacht

‘jij bent al niemands zoon’

er vloeit iets kouds door je herinnering

de tand des tijds bijt als een hond je jaspand stuk

© ton de gruijter