het huis dat jou omhult

gelukkig liggen hier de klinkers scheef

zodat de knikker liggen blijft

in een oud geworden regenplas

de plotse zon laat jou het zeilschip zien

dat drijven wil, misschien,

maar jij vermoedt een wormgat in de romp

het meisje met de blinde ogen

merkt niet dat jij haar vingers

op hun dikte weegt

omdat een stomp, op maat gemaakt,

'het zeegat uit' betekent

een wolk verwoest het beeld

je pakt de knikker op, verveeld,

en hoort het klappen van de deur

je voelt het zuigen van de gang

je ruikt de generaties van het huis

dat jou, weer huilend nu, omhult

© ton de gruijter