handen

de eerste hand, zo wordt gezegd,

die moest wel van een moeder zijn,

de dag dat jij

in ’t lichaam werd gelegd

als troost,

bij d’ eerste pijn

een vadershand aan d’ and’re kant

bij ’t moeizaam lopen, staan

de lessen aan ’t onwennig lijf,

van zwaaien tot aan slaan,

het spel van soepel tot aan stijf

en dan de partners en het kind,

wiens kleine hand, door jou gestuurd,

het eigen leven vindt,

waarlangs het jouwe schuurt

je kent ze allemaal, behalve één;

wie deelt jouw vroeger hand op het moment

dat eindelijk het moe geworden vlees, verdord,

teruggetrokken wordt,

zodat de geest weer vrijheid kent?

© ton de gruijter