sinds kort verblijft zij in haar allerlaatste huis
(’t is niet meer dan een kamer met een bed)
er staan wat fotootjes van thuis
er valt niet veel meer op te schrijven
behalve het ‘doe dan maar niets’
dat helpt aan ’t eind misschien nog iets
zo werd ze dan; doorzichtig, broos
en iedereen is machteloos
want zo wordt alles vederlicht
en iedereen voelt dat gewicht
er lijkt maar één geluid te blijven,
de klok die onverstoorbaar tikt
‘het is nu eenmaal voorbeschikt’
ze spreekt nog één keer, fluisterzacht
‘ik moet nu gaan’
’t is eindelijk voor altijd nacht
© ton de gruijter
(een herschreven tekst van 17 en 28-05-2008)
En de klok hield op met tikken ...
BeantwoordenVerwijderenja, soms is tijd niet meer nodig.
VerwijderenZe tikte verder zonder haar .
Verwijderenja, zo is het.
VerwijderenBestemming bereikt op haar eigen tijd.
BeantwoordenVerwijderenja, het werd inderdaad een soort 'missie volbracht'.
VerwijderenEigenlijk zo zwaar moeten werken terwijl je de energie niet meer hebt om te leven. Ik heb dat zo vaak gezien toen ik in de geriatrie werkte. Het blijft een mysterie.
Verwijderenzeker een mysterie, omdat lichaam en geest elkaar tegenwerken
Verwijdereneen hele sterke en ontroerende cyclus - een beangstigend beeld ook, want het kan ons allemaal te wachten staan natuurlijk ...
BeantwoordenVerwijderenja, dat weten we vooraf niet. het hielp me destijds wel om de emoties wat te kanaliseren, en mogelijk helpt het ook als voorbereiding voor later.
Verwijderen