boeket

denk jij er wel eens aan?

dat ik jou ooit, die nooit te komen dag

toch aantref, marmerkoud, gekist,

omringd door bloemen, want daar hield je van

(en ik ook, maar alleen als jij ze schikte

in de vaas waar jij van wist

- altijd, altijd – dat daar de bos het best in stond)

en dat ik na het lopen van de stoet

niet weet wat ik nog zeggen moet?

of dat jij ooit, want dat kan evengoed

mij aantreft, albastwit,

de wangen zwijgend rond het strak gebit

(en nee, geen bloemen, maar muziek!

muziek die nooit zo klinken kan

als ik haar horen zou,

dus stil is ook akkoord,

maar dat ik jou geen stilte wens)

toen jij ooit zei ‘ik hou van jou’

toen was de wereld ons!

de liefde toont een duist’re kant

nu z’ in de herfst is aanbeland

je schikt een nieuw boeket

en ach, wat staat het mooi

© ton de gruijter