pandemia
de oude stad pandemia,
gelegen aan de randen van de streek,
was volgens trekkers verder weg dan bleek
want na een dag of tien
verrezen haar contouren,
lokkend in het licht
(het licht dat steeds het duister tot een schaduw kneedde),
maar géén die hem een welkom riep
de poorten leken toe
en stijf voorkwam de brug een ingang over ’t nat
(voor waden was ’t te diep)
een stedeling (een wachter moest het zijn)
verschool zijn aanzicht onder ’n masker,
stof van stroeve kwaliteit,
waar kruidengeur nog vóór het spreken uit ontsnapte;
‘ga heen! ga heen!
want hier is bed noch bad noch brood’
en zo ging hij weerom
(in ’t kwijnend licht was ’t of de schaduw duisterde)
nu begreep hij wat de trekkers meldden
toen zij hem zeiden hoe ver de stad pandemia
gelegen lag
© ton de gruijter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten