arm mens, je denkt te kunnen schuilen
het loeiend vuur vreet blok na blok
je kiest een trui, het bier heet bok
op afstand –denk je- blijft het huilen
dan kilt het vel, schudt huis en ramen
geboomte, in het diepst geraakt
is hout, meer niet, een woud vol naakt
waar blad’ren op de wortels kwamen
maar schuil toch! denk dat slechts wat weken
van krappe dag en trage nacht
die hem als offer zijn gebracht
hem stillen en zijn honger breken
maar als hij komt, het uur, de dagen,
hij kiest ze zelf; zo ook de duur,
de richting, vaart maar ook hoe guur
en als hij komt, hij komt met vlagen
en als hij gaat, hij keert weer later
het teken dat hij zich verveelt,
het tijd wordt dat hij met je speelt,
is in de lucht of aan het water
© ton de gruijter
