dinsdag 26 januari 2016

onvoltooid verleden tijd


ook schaduw is niets meer dan schaduw,
de lange straat is korter nu dan toen
zelfs grote kamers lijken klein
en bij een plotse pijn
heelt nu niet meer een moederzoen

vertrouwenwekkend was de lach van ouders, tantes, ooms,
maar langzaam stroopten zij haast alles van mij af,
mijn veiligheid, mijn droom
en alles wat mij warmte gaf

er is geen jungle in het park,
patronen in ’t behang vertellen geen verhalen meer
op oude zolders wonen blokken, bal en beer

de broekspijp reikt tot ver voorbij de knie,
en toch; ’t is koud, ik voel me naakter nog dan ooit
mijn jeugd ontnam bij ’t scheiden mij mijn fantasie
ver vóór haar werk echt werd voltooid

© ton de gruijter

maandag 18 januari 2016

handen


de eerste hand, zo wordt gezegd,
die moest wel van een moeder zijn,
de dag dat jij
in ’t lichaam werd gelegd
als troost,
bij d’ eerste pijn

een vadershand aan d’ and’re kant
bij ’t moeizaam lopen, staan
de lessen aan ’t onwennig lijf,
van zwaaien tot aan slaan,
het spel van soepel tot aan stijf

en dan de partners en het kind,
wiens kleine hand, door jou gestuurd,
het eigen leven vindt,
waarlangs het jouwe schuurt

je kent ze allemaal, behalve één;
wie deelt jouw vroeger hand op het moment
dat eindelijk het moe geworden vlees, verdord,
teruggetrokken wordt,
zodat de geest weer vrijheid kent?

© ton de gruijter 

maandag 4 januari 2016

passanten


’t is vaak in de zwartere dagen
of bij een volhardende nacht
dat zelfs door wie doorgaans passeren
een weifelmoment wordt gewacht

dan waait het geluid van de stemmen
de godshuizen uit, over straat
dan warmt soms het andere denken
degeen die de haast even laat

het lijkt dan wanneer iemand luistert
de schouders ophaalt voor bedrog,
of plots kraag of jaspand nog fluistert
‘wees stil nu, wellicht is het toch..’

© ton de gruijter