mijmerplein
zo’n pleintje ligt ineens door groen omarmd
alsof de straten hier bewust wat ruimte lieten
voor een mijmering;
dat door de muren van het oude huis
een vreemd gezin gehuisvest wordt, verwarmd
en dat hier, juist hier
in de grond
het lichaam ligt
bijvoorbeeld van een jong gestorven luitenant,
- zo kwetsbaar ondanks helm en knopen en een sabel in de hand -
die nooit heeft hoeven hopen
op een dans met toen nog niet geboren meisjes
zo’n pleintje fluister zacht
‘jij bent al niemands zoon’
er vloeit iets kouds door je herinnering
de tand des tijds bijt als een hond je jaspand stuk
© ton de gruijter
