de duivel in de lucht

de lucht is vol verdriet

ik wantrouw alles

en jou,

jou kus ik niet

ik was mijn handen,

droog ze met een doek waar ik van vrees

dat ook een ander ze gebruikte

ik was mijn handen,

sluit de kraan

die mogelijk een vreemde nog ten dienste stond

ik was mijn handen, spoel mijn mond

en jou,

jou kus ik niet

er woont een duivel in de lucht

ik spreek mijn vloeken uit

bij elke windvlaag, alle wolken,

bij de regen en de zon

en slapen doe ik licht,

want stel dat jij eens kucht

of harder dan gewoonlijk zucht,

zo breekt mij dag en nacht

ik was mijn handen,

ik vrees de regen en de zon

ik wou dat ik je kussen kon

© ton de gruijter 

de eerste verjaardag!

vorig jaar ontving ik de proefdruk, die niet tot wijziging heeft geleid. het 0-nummer werd daardoor het eerste exemplaar, en 'stadsparabelen' viert dus, tijdens de boekenweek, een verjaardag.
waar alle prijzen stegen, bleven de kosten van dit boek ongewijzigd.
voor slechts € 14,00 heeft u een exemplaar, via de uitgever, via bol.com, via elke boekhandel ( gisteren spotte ik nog een exemplaar bij broese in utrecht ) of via mij.

pandemia

pandemia

de oude stad pandemia,

gelegen aan de randen van de streek,

was volgens trekkers verder weg dan bleek

want na een dag of tien

verrezen haar contouren,

lokkend in het licht

(het licht dat steeds het duister tot een schaduw kneedde),

maar géén die hem een welkom riep

de poorten leken toe

en stijf voorkwam de brug een ingang over ’t nat

(voor waden was ’t te diep)

een stedeling (een wachter moest het zijn)

verschool zijn aanzicht onder ’n masker,

stof van stroeve kwaliteit,

waar kruidengeur nog vóór het spreken uit ontsnapte;

‘ga heen! ga heen!

want hier is bed noch bad noch brood’

en zo ging hij weerom

(in ’t kwijnend licht was ’t of de schaduw duisterde)

nu begreep hij wat de trekkers meldden

toen zij hem zeiden hoe ver de stad pandemia

gelegen lag

© ton de gruijter