ach, alle hoop ten spijt verloor het plein ’t rumoer,
de bomen lieten bladval toe
het was vergeefs,
vergeefs
men had nog zó getuurd, de scherpe horizon,
het waterdiep, het nacht’lijk floers,
maar geen der tekenen bleek gunstig
want zie!
de meisjes werden ouder,
de jongens voelden ernst en zingen hielp niet,
want de zanger stierf
en wijl zijn lijf bedierf
was nergens nog een lied
zo won het tweelicht aan ruimte
daar, waar elke dag de zon aan warmte verloor
en vogels zwermden al,
als was het al naar zuid,
naar zuid
en weer zou men de school met kind’ren vullen,
ergens moest toch kennis zijn
en mannen,
met een zwaar gelaat,
bezochten prevelend het godshuis
vol wankelmoed zou men,
voor ‘t volgend jaar,
kalenders maken
© ton de gruijter
