brief

in al zijn leegte, al zijn maagd’lijkheid,

begrijpt hij wat zij aanstonds doet,

dus ziet hij ’n kaarsvlam in haar lamplicht,

een wijnglas in haar kop met thee

zijn linkerbovenhoek krult om

en verder wacht hij, wacht gedwee

en zij, de blik omfloerst, de tongpunt nat,

versiert het blad met wat zij wilde zeggen

voor zover zij ’t niet vergat

hij drinkt haar inkt, zijn vezels vol

haar schrijfhand tolt de zinnen door

maar desondanks verhult zij zich

en stopt, wellicht daardoor te vlug

hij laat haar vingers langs zijn rug

twee maal een half is hij

zij kust zo fijn zijn buitenzij

hij weet wat hij behoeden moet,

door regels zacht omarmd

hij hoopt dat wie hem straks ontvouwt

door wat zij zeggen wilde

wordt verwarmd

© ton de gruijter 

wat u bent

’t is niet dat u uw mond of wangen, zelfs uw nagels kleurt

’t is niet dat u naar bloemen geurt

of kruiden, waar ‘k geen naam van weet

’t is evenmin dat u zich luchtig kleedt,

zo vloeiend, los, met aan de rand

een lint of bies, wat kant,

ook niet uw langer haar, uw huid

of, dankzij ’t schoeisel ’t bollen van de kuit

’t is ook niet dat uw lichaam anders oogt

met al wat ik niet heb en andersom

het is niet eens van dat de optelsom

ik leg er niet de vinger op, al heb ik dat zo vaak gepoogd

’t is dat waar men geen woord voor kent,

dat is precies zoals u bent

© ton de gruijter