’t is niet zozeer da ’k lijden moet
als wel het helen dat ik vrees,
het gif dat men mij binnengiet
en ’t zinloos snijden in het vlees
het is het zuigen van het bloed
en dat men aan mijn lichaam voelt,
de slangen die men door mij steekt;
’t is ongetwijfeld goed bedoeld
ach, eng’len in het wit; geef toe,
uiteind’lijk wint de klok de race.
’t is niet zozeer da ‘k lijden moet
als wel het helen dat ik vrees
© ton de gruijter
Lijden en helen, onomkeerbaar met elkaar verbonden.
BeantwoordenVerwijderenzelfs wanneer het helen lijden wordt.
VerwijderenHelaas wel, het is heel moeilijk om tot hier en niet verder te zeggen.
Verwijderener blijkt een enormen rekbaarheid in het maximaal draagbare te zijn.
VerwijderenHerkenbaar. Ik zie hoe mijn vriendin lijdt als er weer een nieuw voorstel komt van de medische staf om haar letterlijk weer heel te maken. Dan is er nog niets gebeurd, maar de angst voor het aanstaande lijden is erger dan de pijn die ze echt voelt als het zover is.
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar. Ik zie hoe mijn vriendin lijdt als er weer een nieuw voorstel komt van de medische staf om haar letterlijk weer heel te maken. Dan is er nog niets gebeurd, maar de angst voor het aanstaande lijden is erger dan de pijn die ze echt voelt als het zover is.
BeantwoordenVerwijderenhet een triest extra lijden, boven wat er al drukt.
VerwijderenErgens zou je zelf de grens moeten kunnen trekken.
BeantwoordenVerwijdereneens, maar zie de laatste reactie bij arhy.
VerwijderenJa, de klok tikt door ...onontkoombaar...met of zonder jou. Bedankt voor het fraaie gedicht dat ik met je mocht delen,
BeantwoordenVerwijderendank voor je visite ;-)
VerwijderenMooi Ton * ~ *
BeantwoordenVerwijderengrootdank!
Verwijderen