luchtkussen

zo’n dag dat de lucht is verstild door de kou

en grijzig door mist die blijft hangen,

op zó’n dag, als niemand goed kijkt volg ik jou,

gedreven door heim’lijk verlangen

zo’n dag dat het wolkendek neigt naar de grond,

de ademstoot zichtbaar blijft zweven,

op zó’n dag zuig ik graag het spoor uit jouw mond,

dan proef ik je, zij het slechts even

en jíj, die mij doorgaans hooghartig bruuskeert

weet niet dat geen vuur zich laat blussen

zolang jij je luchten, terwijl je passeert,

door mij ongemerkt toch laat kussen

© ton de gruijter