ik maakte een aantal jaren teksten die door scholieren werden voorgelezen bij het monument voor de gevallenen in jutphaas.
nog even en we staan weer stil bij oorlogsslachtoffers.
nog even en we bewegen weer op het ritme van de vrijheid.
ingetogen en uitbundig.
een goede, waardevolle traditie, nooit hetzelfde.
en nu, nu is het anders.
ik wens u oprecht toe dat u langdurig en intens vrede mag voelen.
ook naar de ander toe, ik hoop dat u goed voor en tolerant jegens de ander wilt zijn.
‘vrijheid geef je door’ is het motto.
laten we dat doen.
nu zijn we ons meer dan eerder bewust van de breekbaarheid van vrijheid.
meer dan eerder ook ben ik bezorgd.
interbellum
denk jij dat wij ooit net als zij
in tijden van een losser rede
bereid zijn om in naam van vrede
ook op te gaan in razernij?
dat jij en ik, bepakt, gehelmd
de lieven kussen, weg marcheren
om wat ondenkbaar is te leren
terwijl een roes het hart bedwelmt?
je lacht en denkt ‘wij zijn nu vrij’
dat dachten zij ook in ’t verleden
een zwaar beseffen pijnigt mij
zij waren ooit toch net als wij
ik vrees de wegen te betreden
dus bid ik god ‘sta ons dan bij’
© ton de gruijter
(dit gedicht is opgenomen in de bundel ‘een schommel treft geen blaam’)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten