de tas, de jas, de toegangspas,
ze zijn vanaf vandaag niet meer van nut
het grijze hoofd (onwennig) wordt gestut,
gevangen in een zijden das
men vindt toch nog een compliment,
een woord, een lach, dan koffie met wat taart
(nog nooit stond men zo om hem heen geschaard,
haast als cipiers van ’t vreemd moment)
ze veinzen afgunst om ’t pensioen
hij voelt het wel, maar speelt gewillig mee
en zegt geen spijt te voelen ‘ach welnee,
er is nog vast veel leuks te doen’
al snel zijn allen uitgepraat,
dan volgt het handen schudden, slap en kort
hij zoekt zijn uitweg op het richtingbord
waar niets meer op te lezen staat
© ton de gruijter
Dat had wel wat hartelijker gemogen. Mooie toespraak op zijn minst.
BeantwoordenVerwijderenvrouwlief gaat volgende week met pensioen, wellicht is dit een bezwering ;-)
VerwijderenSamen plannen maken, dat gun ik jullie en ook beiden eigen dingen doen. Zo pijnlijk als in jouw woorden, zo zal het bij jullie toch niet gaan, mag ik hopen.
BeantwoordenVerwijderenMisschien dat het bij mannen eerder zo is; het niet meer nodig zijn, gemist kunnen worden op het werk. Dat beeld heb je heel mooi verwoord.
ik verwacht dat haar sessie wel wat vrolijker is ;-)
Verwijderentoch wel herkenbaar en prachtig beschreven - al zijn er natuurlijk ook wel leukere pensioneringsfeestjes ... (toevallig zijn dat meestal diegene waar ik niet zelf met de auto naartoe moet ... ;-) )
BeantwoordenVerwijderen