orde

’t is goed bedoelde onschuld, ’t bellen van de tram

wanneer hij na het lossen van de beige groep

zijn spoor weer zoekt

zij weten beter, steken naar de stoep en wachten,

tot zij één voor één zijn ingeboekt

het is een dag als gister was,

’t geluid van buiten, al wat afleidt, veilig achter steen en glas

hier klinken alle stemmen zacht, de glimlach dooft

papieren glijden over ’t sleetse blad van de bureaus,

ervaren handen paraferen blauw en zwart

(een enkel vel legt men apart)

en af en toe verstoort een stempel hier de rust,

alsof hij ’t kussen te wellustig kust

hier is de orde van de dag,

met brood om twaalf en thee om drie

de middagzon verflauwt, aan morgen denkt zij al.

zij worden uitgeboekt,

bereiden zich op ’t bellen van de tram

die straks hun halte zoekt,

en weten, tussen hen die zonder zorgen zijn

(een jongen geeft zijn lief een zoen);

‘er is nog veel te doen’

© ton de gruijter