broos (2)

ze wacht, met lege ogen, stijf gesloten mond

(als angstig kind dat naar een tandarts moet)

haar tas staat naast haar op de grond

de lange stilte wordt verdreven

ze kijkt niet op, maar hoort het wel

’t is onverbiddelijk, de bel

ik speel de onverschilligheid

terwijl ik haar de lift in leid

beneden schijnt de zon, ik lach

en lieg ‘het wordt een mooie dag’

ik twijfel zélf ook nog, heel even,

maar help – het moet – haar in de bus

wat rest mij dan de judaskus?

en dan verdwijnt ze, niets ziend, bang,

want ergens wacht

de eerste keer de dagopvang

© ton de gruijter

(een herschreven tekst van 24-04-2008)