broos (4)

haar hand voelt breekbaar, zij is botten zonder wil

(alleen haar ogen vlammen af en toe)

en heel de kamer zwijgt, ’t is stil

er mag wat water aan een stokje

en dan voorzichtig langs de mond

een ritueel, de lippen rond

ze zit aan plastic slangen vast

ze wordt gevuld en weer ontlast

het druppelt door haar, af en aan

zo rekt men hier nog het bestaan

ik gun haar eigenlijk een slokje

dat mag niet van het protocol,

dan slaat – zegt men – het lijf op hol

’t is overmorgen moederdag.

van buiten klinkt

(van mensen in de zon) gelach

© ton de gruijter

(een herschreven tekst van 09-05-2008)