de eerste hap slaagt vrijwel steeds bij poging twee
(alleen gaat niet, maar samen lukt het net)
haar lege vork prikt dapper mee
en dan verliest ze zich in dromen
alsof ze in de stoel verdwijnt
en langzaam, langzaam, verder kwijnt
ik kijk naar haar, zo als ze zit
de huid is bijna albastwit
en rond de ogen rozerood
zo lijkt ze al een beetje dood
dan blijkt er weer wat lucht te komen,
beweegt een ader, blauwig-zwart,
een buitenpost van ’t oude hart
het lijkt alsof de hand zich kromt,
een zacht verzet,
nog niet gereed voor wat nog komt
© ton de gruijter
(een herschreven tekst van 30-04-2008)
Stervensproces bijzonder treffend beschreven.
BeantwoordenVerwijderenhet verplaatsen in een toeschouwersrol heeft mij destijds geholpen
BeantwoordenVerwijderenEen nieuwe fase een nieuw gedicht; ontroerend mooi verwoord en ik word er ook ietwat onrustig van, lezend in mijn toekomst.
BeantwoordenVerwijderenEen nieuwe fase een nieuw gedicht; ontroerend mooi verwoord en ik word er ook ietwat onrustig van, lezend in mijn toekomst.
BeantwoordenVerwijderendank, en tja; vreemd genoeg geeft het mijzelf rust om het onvermijdelijke te observeren, ook mijn avond kent straks een nacht.
Verwijderen